Główną przyczyną przedostawania się ołowiu do wody pitnej w domach jest korozja materiałów stosowanych w gospodarstwach domowych. Woda na stacji uzdatniania wody nie zostaje zanieczyszczona ołowiem.

Według Agencji Ochrony Środowiska (EPA) w domach zbudowanych przed 1986 rokiem częściej znajdują się elementy instalacyjne, które mogą zanieczyścić ołowiem wodę pitną w gospodarstwach domowych. Chociaż nie ma to zastosowania we wszystkich przypadkach, powszechnie wiadomo, że domy zbudowane przed 1960 r. zostały zbudowane wyłącznie z rur ołowianych, domy zbudowane w latach 1960–1986 zbudowano z połączenia miedzi, ołowiu i lutowia ołowiowego, a domy zbudowane po 1986 r. wykorzystano w całości materiały miedziane. W latach 1986–2014 armatura wodno-kanalizacyjna (np. krany, głowice prysznicowe) mogła zawierać do 8% ołowiu i zostać sklasyfikowana jako „bezołowiowa”. Obecne normy dotyczące armatury „bezołowiowej” dopuszczają zawartość nie większą niż 0,25% ołowiu

Linie wodociągowe to rury doprowadzające wodę z sieci wodociągowej miasta do domów i budynków. Miasto jest właścicielem linii przyłączeniowej biegnącej od głównego wodociągu na ulicy do zaworu Parkway, natomiast właściciele nieruchomości są właścicielami linii serwisowej od zaworu Parkway do licznika wewnątrz domu.

Kontrolę wzrokową rury przewodowej można również przeprowadzić metodami przedstawionymi poniżej.

Amerykańskie Stowarzyszenie Wodociągów (AWWA) zaleca przeprowadzanie badań wody po zakończeniu budowy po wymianie rur doprowadzających ołów lub po wymianie rur prywatnych w celu ustalenia, czy w wodzie pitnej nadal znajdują się znaczne ilości ołowiu. Testowanie to pewny sposób na ustalenie, czy przewód jest nadal obecny w domowej instalacji wodno-kanalizacyjnej. Testowanie kosztuje zazwyczaj od 20 do 100 dolarów i można je wykonać w laboratorium.